باز این چه شورش است که در خلق آدم است.

کربلا عصاره بهشت است و عاشورا آبروی عشق. اگر کربلا نبود هیچ گلی از زمین نمی رویید و مشام هیچ انسان آزاده ای حقیقت را استشمام نمی کرد. اگر کربلا نبود عاشورا نبود و اگر عاشورا نبود امروز عشق بر سر هر کوی و برزنی بیگاری می کرد.
حسین آمد و عشق را آبرو بخشید و عباس با دستان بریده و لبان خشکیده با مشکی زخمی عشق را سیراب کرد تا حرف و حدیثی باقی نماند؛ زینب عشق را تداوم بخشید و آن را در گستره زمین و آسمان منتشر کرد تا از آن پس تمام عاشقان وامدار حماسه عاشورا باشند.
کربلا قبله الهام عاشقان شد و عاشورا میعادگاهی برای آنان که می خواهند نماز عشق را در محرابی به بلندای تاریخ بپا دارند.
از آن روز زندگی معنا یافت که حسین (ع) بر کتیبه دل ها نقش بست و عاشورا- این راز نهفته- مضمون تمام ناگفته ها شد.

ای   پاره   های   زخم    فراوان    پیکرت
                                                                   ما  را  ببر  به مشرق  آیینه گسترت

خون از  نگاه تشنه گل شعله  می کشد
                                                                  داغ است بی قراری گل های  پرپرت

با   من  بگو    چگونه  در   آن   برزخ   کبود
                                                                   دیدند     زینبی   و    نکردند    باورت

من  از   گلوی   رود   شنیدم  که    آفتاب
                                                                   می سوزد  از خجالت دست  برادرت

یک کوفه می دوم، به صدایت نمی رسم
                                                                   یعنی  شکسته اند  دو  بال   کبوترت

ما  را   ببخش ما  که  در  آن  جا  نبوده ایم
                                                                   ای   امتداد  زخم  به  پهلوی   مادرت

با تشکر از محسن احمدی